Przeobrażenia, jakie zachodziły w mieście na przestrzeni dziejów, dotyczyły także szkolnictwa. Szkołą parafialną opiekowali się kolejni proboszczowie. W roku 1789 biskup przemyski Antoni Gołaszewski założył szkołę trywialną, do której uczęszczały dzieci głownie pochodzenia mieszczańskiego, a wśród nich zapewne także Jan Zachariasiewicz (1825-1906), późniejszy powieściopisarz.

Pierwsza połowa XIX wieku to okres nasilonej akcji germanizacyjnej w szkolnictwie. Dopiero po 1848 roku zaczęło się stopniowe przywracanie języka polskiego w szkołach. W 1861 roku sejm uchwalił ustawę, która usuwała język niemiecki ze szkół wiejskich, a w miejskich przesuwała jego nauczanie na drugie półrocze klasy drugiej. W tym też roku została również wprowadzona ustawa o języku wykładowym w szkołach średnich i ludowych.

Co do powstania szkoły ludowej w Radymnie brak bliższych danych, ale wiadomo, że w 1888 roku były tu dwie jednoklasowe szkoły: męska i żeńska. Zajmowały one dość duży murowany budynek przy ulicy Jarosławskiej. Szkoła ta została wkrótce przekształcona w czteroklasową szkołę mieszaną. Językiem wykładowym był język polski, nadobowiązkowym – ukraiński. Ponadto uczono poprawnego pisania i czytania, rachunków, języka niemieckiego, przyrody, rysunków, śpiewu, robót ręcznych, wychowania fizycznego i religii. Wejście w życie ustawy o obowiązku szkolnym i bezpłatnej nauce spowodowało od roku 1873 bardzo duży wzrost liczby dzieci uczących się w szkole. Obowiązek szkolny dotyczył dzieci obojga płci w wieku od 6 do 12 lat. Tak sytuacja utrzymała się do 27 maja 1919 roku, kiedy to wyszła ustawa, na mocy której zarząd nad szkolnictwem ludowym w Galicji objęły władze centralne w Warszawie.

W okresie międzywojennym w miejscowym szkolnictwie niewiele się zmieniło, co potwierdzają znajdujące się w W.A.P. w Przemyślu księga protokołów z posiedzeń rady pedagogicznej z lat 1933-1948 oraz dokumentacja wyników nauczania z lat 1915-1952. W roku szkolnym 1932/33 kierownikiem szkoły powszechnej był pan Karol Janowski. W tym roku do szkoły uczęszczało 465 uczniów. We wrześniu 1939 wybuch II wojny światowej uniemożliwił rozpoczęcie nowego roku szkolnego. Szkoła wznowiła swoją działalność 1 września 1940 roku pod nie zmienionym kierownictwem. Grono pedagogiczne tworzyli wówczas Mieczysława Kamińska, Łucja Smoczkiewicz, Maria Balcer, Stefania Kozłowska i Jan Kościelny

22 lipca 1955 roku oddano do użytku nowy budynek szkolny wybudowany ze środków społecznych, do którego uczęszcza obecnie około tysiąca uczniów.
Oprócz szkoły podstawowej w Radymnie znajduje się jeszcze Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych oraz Zespół Szkół Technicznych i Agrobiznesu.
Pomysł zorganizowania szkoły średniej w Radymnie zrodził się w 1948 roku. W związku z tworzeniem jedenastoletnich szkół ogólnokształcących Minister Oświaty podjął decyzję w sprawie utworzenia w Radymnie Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej stopnia podstawowego i licealnego. Kurator Okręgu Szkolnego w Rzeszowie pismem z 25 sierpnia 1950 roku wyraził zgodę na powstanie tej szkoły.

Państwową Szkołę Ogólnokształcącą zorganizowano na początku roku szkolnego 1950/51 na bazie istniejącej już szkoły podstawowej. W momencie powstania posiadała ona klasy I-VII stopnia podstawowego oraz klasę VIII stopnia licealnego. Nowo powstała szkoła realizowała program siedmiu klas szkoły podstawowej i czterech klas liceum ogólnokształcącego. Nauczanie odbywało się jednak według wspólnego programu opracowanego dla szkół jedenastoletnich.

Budynek szkolny mieszczący się przy ulicy Mickiewicza 4 został przekazany na własność Wydziałowi Oświaty w Radymnie. Dyrektorem Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej został mianowany Stanisław Kamiński, a jego zastępcą Ludmiła Nawrocka.

W pierwszych latach istnienia szkoła mieściła się w jednopiętrowym murowanym budynku wybudowanym jeszcze w drugiej połowie XIX wieku. Baza lokalowa była niezadowalająca. Szkoła posiadała za mało sal lekcyjnych. W jednym budynku uczyła się młodzież licealna i uczniowie szkoły podstawowej, ale jeszcze w roku szkolnym 1950/51 rozpoczęto dobudowę prawego skrzydła od ulicy Bema. Zyskano dzięki temu 12 sal lekcyjnych i salę gimnastyczną. Pierwszy dokładny opis budynku pochodzi z 1953 roku: „Budynek jednopiętrowy, wolnostojący o ogólnej kubaturze 576 000 m3, częściowo podpiwniczony. Mury fundamentów oraz ściany nośne wykonano z cegły pełnej na zaprawie wapiennej. Dach budynku nowego kryty dachówką, natomiast starego blachą. Klatka schodowa dwubiegowa, w budynku nowym ogniotrwała, w starym zaś drewniana. Budynek ogrzewany piecami kaflowymi.”

Po oddaniu do użytku nowego budynku w roku szkolnym 1954/55 nie tylko poprawiła się baza lokalowa szkoły, ale polepszyło się też zaopatrzenie w pomoce naukowe. Powstały dobrze zorganizowane pracownie: fizyczno-chemiczna i geograficzno-przyrodnicza. Cztery lata później rozpoczęto nowe roboty remontowe. Nad prawym skrzydłem uszczelniono całe pokrycie zaprawą wapienną, wymieniono uszkodzone dachówki. Budynek wyremontowano na zewnątrz.

Przełomowy był rok szkolny 1974/75, kiedy to postanowiono przeprowadzić kapitalny remont budynku. Szkoła została wyposażona w instalacje sanitarne – wodno-kanalizacyjne, centralnego ogrzewania i przeciwpożarową. Z kolei w roku 1994 remontem i przebudową objęta została sala gimnastyczna oraz przyległa do niej szatnia i pokój nauczyciela. W sali gimnastycznej ułożono wentylowaną podłogę sprężystą, na izolowanym nowym podłożu betonowym. Schody wejściowe z szatni dobudowano do szerokości 1.73m. Nowy pokój nauczyciela wykonano adaptując parter zapasowej klatki schodowej. W ostatnich natomiast latach adaptując piwnicę, wykonano szatnię dla młodzieży.

Warunki pracy w pierwszych latach istnienia szkoły nie były dobre. Brakowało podstawowych przyrządów i pomocy naukowych. Kiedy oddano do użytku nowe pomieszczenia, z pomocą Komitetu Rodzicielskiego zostały zakupione niezbędne pomoce dydaktyczne.

W roku szkolnym 1965/66, kiedy Szkoła posiadała 14 sal lekcyjnych wraz z pracowniami, 3 izby zajmowała szkoła podstawowa, natomiast w roku szkolnym 1971/72, gdy liczba uczniów wynosiła 440, w budynku mieściły się oprócz liceum trzy inne szkoły: Szkoła Podstawowa nr 2, Zasadnicza Szkoła Rolnicza i Ognisko Muzyczne. Wtedy też nauka w liceum odbywała się na dwie zmiany. W jednych klasach lekcje rozpoczynały się o godzinie 8, a w innych o 11. Warunki lokalowe poprawiły się, gdy 1 września 1973 roku, gdy uczniowie ze szkoły Podstawowej nr 2 zostali przeniesieni do Szkoły Podstawowej nr 1.

W początkowym okresie Szkoła przeżywała również trudności kadrowe, nie posiadała bowiem własnych pełnozatrudnionych nauczycieli. W tych warunkach dyrektor Kamiński zastosował system uzupełniania etatów zatrudniając w liceum nauczycieli ze szkoły podstawowej. Pierwszymi nauczycielami byli: Łucja Smoczkiewicz, Michalina Czekajowska, Ludmiła Nawrocka, Anna Kurowska, Janina Smetańska, Karol Janiga i ks. Józef Borcz. W klasie VIII przydzielono nauczanie poszczególnych przedmiotów według specjalności. Każdy nauczyciel zobowiązany był do pisania konspektów do każdej lekcji.

W okresie czteroletniej nauki młodzież licealna uczyła się języka polskiego, rosyjskiego, łacińskiego, historii, biologii, geografii, matematyki, fizyki, chemii, wychowania fizycznego, przysposobienia sportowego i przysposobienia wojskowego. W roku szkolnym 1952/53 wprowadzono język niemiecki, a w roku szkolnym 1953/54 przybyło pięć przedmiotów: rysunki, chór, logika, astronomia, i nauka o konstytucji. Ponadto wprowadzono godzinę wychowawczą. Z roku na rok przybywało nie tylko przedmiotów, ale zwiększała się też liczba godzin. Każda klasa miała ponad 40 godzin tygodniowo. Niełatwo też pracowało się nauczycielom, zważywszy na złe warunki lokalowe i dwuzmianową naukę. Każdy z nich uczył ponad 25 godzin tygodniowo, nie licząc pracy w organizacjach i kółkach przedmiotowych.

W latach sześćdziesiątych Liceum Ogólnokształcące w Radymnie podjęło się realizacji zadań szkoły wiodącej zgodnie z Zarządzeniem Ministra Oświaty z 20 lipca 1963 roku w sprawie organizacji i prowadzenia szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych dla celów eksperymentalnych.

Zadania szkoły wiodącej podjęli profesorowie:

Jerzy Hałas – język polski
Karol Janiga – język niemiecki
Stanisław Kamiński – biologia
Józef Rewer – fizyka
Janina Smetańska – matematyka
Józef Smołucha – chemia
Jan Wota – język rosyjski

Dla efektywności pracy szkoły istotne było poznanie warunków rodzinnych każdego ucznia. Dlatego poszczególni nauczyciele starali się utrzymywać z rodzicami uczniów stały kontakt, zapraszając ich na przykład na lekcje. Z takiego zaproszenia w roku szkolnym 1954/55 skorzystało 137 rodziców. W poszczególnych klasach organizowano co miesiąc zebrania rodzicielskie, na których omawiano, oprócz wyników nauczania i wychowania, także sposób współpracy ze szkołą i roztaczanie opieki nad młodzieżą. Nauczyciele nawiązywali kontakt z rodzicami uczniów także odwiedzając ich w domu.

Praca wychowawców klasowych opierała się na planach rocznym i kwartalnym, które w razie potrzeby aktualizowano. Ważnym zadaniem w planie pracy wychowawcy była opieka nad sierotami i półsierotami, których w roku szkolnym 1950/51 w szkole w Radymnie było dużo: 59 półsierot i 7 sierot.
W roku szkolnym 1961/62 utworzono Uniwersytet dla Rodziców. Jego członkami byli przede wszystkim rodzice uczniów sprawiających szczególne trudności wychowawcze, a także inni chętni. Czynny był dwa razy w tygodniu i zgromadził sześćdziesiąt osób, którymi kierował prof. Karol Janiga. Jak wynika z protokołu Rady Pedagogicznej z 14 lutego 1951 roku, Szkoła zorganizowała także kurs dla analfabetów, którego zajęcia odbywały się cztery razy w tygodniu od godziny 1800 do 2045. Lekcje języka polskiego prowadziła prof. Maria Filipowicz, a matematyki prof. Janina Smetańska.

Wraz z rozwojem Szkoły przybywało coraz lepiej wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej. W historii Szkoły uczyło 132 nauczycieli. Z analizy danych przedstawionych w tabeli zawierającej wykaz nauczycieli zatrudnionych w Szkole w latach 1950-2000 wynika, że najdłużej pracowali: mgr Zbigniew Łuczyk – 32 lata, mgr Urszula Matusz – 30 lat, mgr Andrzej Popkiewicz – 28 lat, prof. Janina Smetańska – 25 lat, mgr Maria Weichselberger, dyrektor Stanisław Kamiński, prof. Karol Janiga – po 22 lata, prof. Józef Rewer – 21 lat oraz prof. Wanda Kordek, mgr Halina Kasprzak i mgr Grażyna Antosz – po 20 lat.

Największe zmiany kadrowe nastąpiły w Szkole w latach siedemdziesiątych, co było spowodowane zmieniającą się ciągle liczbą oddziałów określoną przez kuratoryjne limity.
Ważną kwestią w procesie dydaktyczno-wychowawczym Szkoły była sprawa nauki religii. Do roku 1961 była ona prowadzona w budynku szkolnym przez księży z miejscowej Parafii. Na początku lat sześćdziesiątych zanotowano jednak tendencję do świeckości szkoły. Proces laicyzacji objął w całym kraju szkoły na wszystkich poziomach. Usunięto naukę religii i krzyże z sal szkolnych. Z dniem 1 września 1961 roku szkolnictwo polskie nabrało wyłącznie świeckiego charakteru. Jak wynika z Protokołu z posiedzenia Rady Pedagogicznej z 28 sierpnia 1961 roku jej członkowie również opowiedzieli się za świeckością szkoły. Od tego czasu w ciągu 30 lat młodzież Liceum Ogólnokształcącego w Radymnie uczęszczała na lekcje religii do salki katechetycznej przy plebanii. Nauka odbywała się tu w trudnych warunkach, zwłaszcza że wspomniana salka stanowiła jedno z pomieszczeń budynku gospodarczego, a więc pierwotnie służyła do innych celów. Trudności przysparzało także ułożenie planu zajęć, ponieważ wymagał on dostosowania się księży katechetów do zmieniającego się często z różnych powodów szkolnego podziału godzin. Bywało czasem, że o jednej porze przychodziły na lekcje religii dwie a nawet trzy klasy.

W roku 1985 oddano do użytku nowy dom katechetyczny, ale nauka religii odbywała się w nim tylko do roku 1991, gdyż ponownie wróciła do szkoły.

O rozwoju każdego typu szkoły świadczy nie tylko liczba zorganizowanych w niej oddziałów, ale także liczba uczniów.

W latach 1952-1958 poszczególne klasy w Liceum Ogólnokształcącym w Radymnie nie były liczne, gdyż obejmowały młodzież urodzoną w czasie wojny i okupacji. Już jednak 1959 roku liczba uczniów znacznie zwiększyła się dzięki wejściu w wiek szkoły średniej licznych roczników młodzieży urodzonej w latach powojennych. Ów wyż trwał do roku 1966.
Znamienną cechą lat sześćdziesiątych była kolejna reorganizacja szkolnictwa. Do czasu wprowadzenia reformy, tj. do roku szkolnego 1967/68 uczniowie podejmowali naukę w szkołach średnich po ukończeniu klasy siódmej i po pomyślnym zdaniu egzaminu wstępnego. Kształcenie w liceach odbywało się w cyklu czteroletnim – klasy od ósmej do jedenastej. W związku z reformą szkolnictwa w szkołach podstawowych utworzono klasę ósmą, a co za tym idzie w Liceum Ogólnokształcącym w Radymnie nie było nowego naboru. W konsekwencji zaś cztery lata później w roku szkolnym 1969/70 nie było również egzaminu dojrzałości. Kształcenie zatem na szczeblu podstawowym i średnim trwało odtąd 12 lat.

W klasie pierwszej Liceum Ogólnokształcącego utworzonej 1 września 1967 roku na podbudowie ośmioklasowej szkoły podstawowej obowiązywał plan nauczania wprowadzony Zarządzeniem Ministra Oświaty z 4 października 1966 roku. Klasy dziesiąta i jedenasta realizowały dotychczasowy plan i program nauczania z wyjątkiem wychowania obywatelskiego, którego nauczanie odbywało się według programu liceum zreformowanego
Zarządzenia Ministra Oświaty były w radymniańskim Liceum ściśle respektowane, co uwidaczniają liczne zarządzenia dyrektora Stanisława Kamińskiego zamieszczane co jakiś czas w prowadzonej w Szkole „Książce powiadomień”. Dotyczyły one m.in. obowiązkowego udziału nauczycieli i uczniów w uroczystościach związanych z Świętem Pracy, kolejnymi rocznicami wybuchu rewolucji październikowej, a także z kolejnymi rocznicami powstania PPR. We wszystkich uroczystościach młodzież powinna uczestniczyć w przepisowych mundurkach, strój ten obowiązywał również na co dzień. W „Książce powiadomień” pod datą 4 listopada 1961 roku widnieje zarządzenie podpisane przez dyrektora Stanisława Kamińskiego:

„Do Młodzieży tutejszego Zakładu Dyrekcja Szkoły przypomina wszystkim uczniom (…), że obowiązek noszenia odznak uczniowskich i przepisowych czapek, zgodnie z zarządzeniem Ministra Oświaty, jest przez cały rok szkolny aktualny, także w czasie każdych ferii, aż do ukończenia Zakładu.”

Tak więc zarówno w czasie licznych w owym czasie akademii szkolnych i miejskich, capstrzyków, w których młodzież obowiązkowo brała udział, jak również na zajęciach szkolnych i poza szkołą uczniowie musieli przestrzegać przepisu w sprawie ubioru młodzieży w szkołach średnich. Chłopców obowiązywało granatowe ubranie z amarantową wypustką, tarcza na ramieniu i przepisowa czapka. Dziewczynki nosiły białe bluzeczki z długimi rękawami i granatowe spódnice, nie krótsze niż do kolan albo granatowe sukienki z amarantowymi wypustkami i, podobnie jak chłopcy, tarcze na ramieniu oraz na głowie berety. Na co dzień wkładały granatowe skromne fartuszki. Regulamin szkoły zabraniał noszenia kolczyków, pierścionków, broszek i wisiorków. Wierzchnia odzież noszona jesienną i zimową porą musiała być również granatowa lub czarna.

W przypadku niestosowania się uczniów do powyższego zarządzenia obniżano oceny zachowania, a nawet zawieszano w prawach ucznia.

Bardzo surowo rozliczano młodzież z realizacji wszelkich zarządzeń, czego potwierdzeniem są kolejne wyjątki z „Księgi powiadomień” z 28 kwietnia i 18 grudnia 1962 roku: „Do Nauczycielstwa i Młodzieży tutejszego Zakładu Tegoroczne uroczystości Pierwszomajowe będą miały następujący przebieg.

Dnia 28 IV 62r. o godzinie 1230 akademia w sali Ośrodka Szkolenia Rolniczego, w której weźmie udział młodzież od klasy VI do XI.

Dnia 1 maja zbiórka młodzieży klas od V do XI na boisku szkolnym o godz. 830. Wszyscy uczniowie mają być ubrani w przepisowe mundurki. Dziewczynki berety, chłopcy czapki, a wszyscy tarcze na ramieniu. O godzinie 845 wyruszy pochód ze szturmówkami i transparentami na boisko koszar dolnych. Po wysłuchaniu przemówienia nastąpi powrót zwartą kolumną do szkoły i tu nastąpi sprawdzenie obecności. Nieobecność na uroczystości usprawiedliwia tylko świadectwo lekarskie. Obecność wszystkich obowiązkowa.”

„Do Młodzieży tutejszego Zakładu Dyrekcja Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego zawiadamia, że dwóch uczniów, wskutek niewłaściwego zachowania się, zostało zawieszonych w prawach uczniowskich, zgodnie z regulaminem szkolnym. Dyrekcja Szkoły przestrzega wszystką młodzież w Zakładzie, że nieprzestrzeganie regulaminu i złe zachowanie się, nie licujące z godnością ucznia, zawsze pociągnie za sobą podobne konsekwencje. Jak powinien postępować uczeń, dokładnie poucza Was o tym regulamin.”

W trosce o zdrowie uczniów, mienie szkolne, dobre imię Szkoły i wyrabianie poczucia odpowiedzialności młodzieży za jej własne postępowanie dyrektor Stanisław Kamiński z całą stanowczością zwracał się do swoich podopiecznych w latach sześćdziesiątych w następujący sposób: „Przez dłuższy czas wyjaśniano młodzieży męskiej, że palenie papierosów jest dla niej szkodliwe, a tym bardziej rujnuje zdrowie wciąganie nikotyny na zimnym powietrzu i w ubikacjach, gdzie wydziela się amoniak.Młodzież paląca papierosy w ustępach szkolnych daje zły przykład młodszym, a przez opowiadanie w środowisku o paleniu papierosów w obejściu szkolnym psuje opinię szkoły. Mając na uwadze zdrowie fizyczne i moralne młodzieży Dyrekcja Szkoły po raz ostatni zabrania uczniom palenia papierosów. Uczeń klas licealnych złapany na paleniu papierosa w ustępie będzie zawieszony w prawach uczniowskich na zawsze, a chcąc uczęszczać dalej do szkoły, będzie usiał prosić władze szkolne o ponowne przyjęcie do szkoły w innej miejscowości. Uczeń Szkoły Podstawowej zostanie przeniesiony do szkoły w innej miejscowości. Ze względu na zdewastowanie światła elektrycznego i zabrudzenia ustępów szkolnych żeńskich jak i męskich młodzież odnowi je tak, żeby wyglądały znowu estetycznie.”

Atmosferę tamtych czasów oddają również polecenia skierowane do pracujących w szkole nauczycieli: „Po ogólnym zebraniu proszę Wychowawców klas o zebranie klasowe rodziców i wybór trójek, ale takich, które by współpracowały z wychowawcą klasy i miały odpowiednie zabarwienie polityczne”. (Księga powiadomień – 5 października 1962) „Proszę równocześnie zastanowić się i przedyskutować z młodzieżą, jakie czyny i prace społeczne podejmie młodzież celem uczczenia 50 rocznicy Wielkiej Rewolucji Październikowej” (Księga powiadomień – 22 lutego 1967) „Proszę o doręczenie mi w dniu jutrzejszym zobowiązań nauczycieli i uczniów powziętych w związku z uczczeniem V Zjazdu PZPR. Proszę o przeprowadzenie przed feriami rozmów z uczniami na temat marcowych wydarzeń z naświetleniem sytuacji zgodnie z racją stanu narodu polskiego i wytyczonym kierunkiem przez naszą Partię.” (Księga powiadomień – 8 kwietnia 1968)

Dyrektor Stanisław Kamiński wykazywał ogromną dbałość o zdrowie i sprawność fizyczną uczniów, zobowiązując wychowawców do pomocy nauczycielom wychowania fizycznego w organizowaniu obejmujących wszystką młodzież spartakiad sportowych. Na czas ferii zapewniał uczniom możliwość korzystania z sali gimnastycznej i dostęp do sprzętu sportowego. Wspierał także nauczycieli występujących z inicjatywą zorganizowania lodowiska na dziedzińcu szkolnym, czy też wycieczek, rajdów i obozów młodzieżowych. Doceniał również wkład grona nauczycielskiego w przygotowanie szkolnych i środowiskowych imprez artystycznych.

Przyjmowanie uczniów do klasy pierwszej liceum ogólnokształcącego odbywało się na podstawie regulaminu wprowadzonego Zarządzeniem Ministra Oświaty z 30 listopada 1968 roku. Terminy egzaminów wstępnych i przyjęć były w gestii kuratoriów okręgów szkolnych. One też ustalały rejonizację przyjęć uczniów do szkół. Liceum Ogólnokształcące w Radymnie przyjmowało uczniów z gmin Radymno, Orły, Laszki i Chłopice. Zmiana rejonu mogła nastąpić w wyjątkowych przypadkach i tylko za zgodą Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie.

Do liceów ogólnokształcących kierowano tylko tych uczniów, którzy w klasie siódmej i w pierwszym półroczu klasy ósmej uzyskali średnią ocen co najmniej dobrą. Wymagano wysokiej średniej ocen (4,5) z takich przedmiotów jak język polski, język rosyjski, historia, geografia, biologia, matematyka, fizyka, chemia. Z pozostałych przedmiotów oceny mogły być nieco niższe. Laureatów finałów wojewódzkich konkursów przedmiotowych i uczniów, którzy ukończyli zajęcia fakultatywne obligatoryjnie kierowano do pierwszej klasy liceum.
Egzamin wstępny składał się z części pisemnej i ustnej, a obejmował z reguły język polski, matematykę i przedmiot kierunkowy. Tematy do egzaminu pisemnego opracowywali egzaminatorzy, a zatwierdzał dyrektor szkoły.

Po odejściu dyrektora Stanisława Kamińskiego na emeryturę funkcję dyrektora objął w Szkole mgr Stanisław Kowalczyk i pełnił ją do roku 1979. W tym czasie kontynuowano tradycje zapoczątkowane w pierwszych latach istnienia Szkoły. Szczególny nacisk kładziono na kształtowanie patriotycznych postaw młodzieży, ale najważniejszym zadaniem szkoły było zapewnianie uczniom wysokiego poziomu kształcenia i przygotowanie do kontynuowania nauki w szkołach wyższych. Dbano również, podobnie jak w następnych latach, o zatrudnianie wysoko kwalifikowanej kadry nauczycielskiej.

Młodzież mogła wybrać sobie określony profil kształcenia: podstawowy, matematyczno-fizyczny bądź biologiczno-chemiczny. W profilu podstawowym zachowano odpowiednią równowagę w zakresie kształcenia humanistycznego, matematycznego, przyrodniczego, technicznego, kulturalnego i sportowego. W pozostałych profilach dominującą rolę wyznaczono przedmiotom kierunkowym, zgodnie z nazwą profilu. Zachowano jednak w proporcjach niezbędnych do utrzymania ogólnokształcącego charakteru szkoły wszystkie przedmioty objęte programem nauczania profilu podstawowego.

Praca uczniów podlegała zawsze ocenie okresowej i rocznej. O ile jednak w latach 1950-1973 rok szkolny dzielił się na cztery okresy, o tyle od 1973 roku wprowadzono podział na dwa okresy. Właściwa ocena pracy ucznia zawsze stanowiła jeden z najtrudniejszych problemów. Przy okresowym i rocznym klasyfikowaniu brano pod uwagę głównie stopień przyswojenia wiedzy objętej wymaganiami programu nauczania i umiejętność stosowania jej w praktyce. Uwzględniano także ogólny rozwój umysłowy ucznia, uzdolnienia i zainteresowania, samodzielność i obowiązkowość w pracy oraz kulturę w takim stopniu, aby wystawiana ocena określała poziom przygotowania ucznia do pracy w następnym okresie roku szkolnego lub w następnej klasie. Promocję do klasy programowo wyższej otrzymywał uczeń, który uzyskał ze wszystkich przedmiotów oceny co najmniej dostateczne.

Jedną ze skuteczniejszych form organizacyjnych służących rozbudzaniu zainteresowań młodzieży, podnoszeniu poziomu dydaktyczno-wychowawczego oraz lepszemu przygotowaniu do wyższych studiów były w latach siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i w ostatnim dziesięcioleciu konkursy, olimpiady przedmiotowe i zawody. Oprócz olimpiad i konkursów przedmiotowych, w których uczniowie naszej Szkoły zajmowali wysokie lokaty, organizowano też inne konkursy, np. Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym, turystyczno-krajoznawczy, sanitarny, recytatorski, na najlepszego karykaturzystę szkoły, plastyczny oraz zawody „sprawni jak żołnierze”.

W omawianych latach siedemdziesiątych Liceum Ogólnokształcące w Radymnie miało możliwość kierowania swoich absolwentów na studia wyższe bez egzaminów wstępnych. Przy wyborze kandydata brano pod uwagę bardzo dobre wyniki w nauce, uzdolnienia i zainteresowania ucznia oraz jego postawę ideową i społeczną. Każdego roku korzystało z tego przywileju dwóch-trzech uczniów. Natomiast od roku szkolnego 1997/98 najlepsi uczniowie Szkoły sš stypendystami Prezesa Rady Ministrów. Do tej pory byli to: Piotr Klepak (LO) i Katarzyna Kosior (LE) rok szkolny 1997/98, Bartosz Nietrzeba (LO) i Anna Maruszak (LE) rok szkolny 1998/99 oraz Maria Wojciechowska (LO) i Marcin Sawa (LE) rok szkolny 1999/2000. Na rok szkolny 2000/2001 wytypowano kolejnych kandydatów kierowania swoich absolwentów